2017 Jako mistrz GP3 awansuje do Formuły 2, która wcześniej funkcjonowała pod nazwą GP2 Series. Zasila szeregi Prema Powerteam i w oficjalnym przedsionku Formuły 1 nie ma sobie równych. Wygrywa aż siedem wyścigów i przypieczętowuje tytuł mistrza na trzy zmagania przed końcem sezonu. W F1 tym razem dołącza do Saubera, który także udostępnia mu swój bolid w czterech sesjach treningowych. Przy pomocy Ferrari udaje mu się uzyskać awans do funkcji kierowcy wyścigowego stajni z Hinwil w 2018 roku.
2016 W marcu zostaje potwierdzony jako nowy członek Akademii Młodych Kierowców Ferrari. Stajnia z Maranello decyduje się wypożyczyć go do Haasa, gdzie pełni funkcję kierowcy testowego i bierze udział w czterech piątkowych treningach. Ponadto otrzymuje szansę poprowadzenia bolidu Ferrari podczas oficjalnych sesji testowych. W juniorskich seriach awansuje do GP3 Series, które wygrywa z dorobkiem trzech zwycięstw, czterech pole position oraz łącznie ośmiu miejsc na podium.
2015 W sezonie 2015 awansuje do Mistrzostw Europy Formuły 3, reprezentując barwy ekipy Van Amersfoort. Od samego początku należy do czołówki i podczas pierwszej rundy na Silverstone zdobywa pole position, a także wygrywa trzeci wyścig. Później jeszcze dwukrotnie ustawia swój bolid na pierwszym polu, a także trzy razy jako pierwszy przekracza linię mety. Ostatecznie zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji, a sezon wieńczy występem w Grand Prix Makau. Na ulicznym obiekcie uznaje wyższość jedynie Felixa Rosenqvista i dojeżdża jako drugi.
2014 Przenosi się do wyścigów jednomiejscowych bolidów i zasila stawkę alpejskiej Formuły Renault 2.0. W czternastu wyścigach dwukrotnie melduje się na pierwszym miejscu, łącznie siedmiokrotnie wchodząc na podium. W końcowej klasyfikacji zajmuje drugie miejsce, ustępując jedynie protegowanemu McLarena - Nyckowi de Vriesowi. Zalicza również sześć występów w Eurocupie, trzy razy dojeżdżając na podium.
2005-2013 W wieku ośmiu lat zasiada za kierownicą gokarta i rozpoczyna profesjonalne starty pod okiem ojca Herve'a oraz Philippe Bianchiego. W latach 2005 oraz 2007-2008 wygrywa francuskie mistrzostwa PACA, w sezonie 2009 jego łupem padają francuskie mistrzostwa kadetów, a w 2010 roku tryumfuje w domowym Junior Monaco Kart Cup. Kolejny rok przynosi następne sukcesy i są nimi tytuły w Mistrzostwach Świata KF3, CIK-FIA Karting Academy Trophy oraz w ERDF Junior Kart Masters. W sezonie 2012 wygrywa WSK Euro Series, a w 2013 roku przystępuje do Mistrzostw Świata w kategorii KZ i ustępuje jedynie Maksowi Verstappenowi. Ponadto trafia pod skrzydła menedżera Nicolasa Todt'a.
Objaśnienia:P. - końcowa pozycja w klasyfikacji generalnej, Zwyc. - zwycięstwa, Pktwł. - punktował, P. pos. - pole positions, Naj. okr. - najszybsze okrążenia, Nie skl. - niesklasyfikowany, ZD - zdyskwalifikowany
Starty obejmują rozpoczęte wyścigi (w nawiasie podana jest suma zgłoszeń do grand prix)
Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu | Rezultaty wszystkich wyścigów Wszystkie pole positions | Wszystkie zwycięstwa | Wszystkie najszybsze okrążenia
•Rezultaty wyścigów z ostatniego sezonu
GP
Tor
Nr
Bolid
Op.
St.
Fi.
Dodatkowa informacja
Sezon 2018
Albert Park
16
Sauber C37
18
13
Sakhir
16
Sauber C37
19
12
Shanghai
16
Sauber C37
19
19
Objaśnienia:St. - start, Fi. - finisz, NS - niesklasyfikowany, NW - nie wystartował, N2 - nie wystartował ponownie, ZD - zdyskwalifikowany, PL - start z pit-lane, NZ - nie zakwalifikował się, NP - nie przedkwalifikował się, WY - wykluczony, naj. okr. - najszybsze okrążenie w wyścigu
